Paulus sluit zijn brief aan de Filippenzen af met een hartelijke boodschap vol dankbaarheid, vreugde en geloof. Hij prijst de Filippenzen voor hun vrijgevigheid en liefdevolle steun in zijn moeilijke omstandigheden. Ondanks zijn gevangenschap en onzekerheid is Paulus tevreden, omdat Christus hem in elke situatie kracht geeft. Hij benadrukt dat hun gaven niet alleen materiële steun waren, maar vooral een teken van geestelijke vrucht en verbondenheid. ‘Jullie hebben gedeeld in mijn verdrukking,’ zegt hij, waarbij hij hun liefdevolle betrokkenheid roemt als een welgevallig offer voor God.
Paulus wijst erop dat geven meer is dan woorden: het vraagt om concrete daden van liefde en medeleven. Hij moedigt de Filippenzen aan dit patroon voort te zetten en vertrouwt erop dat God hen zal voorzien in alles wat ze nodig hebben, ‘overeenkomstig zijn rijkdom, door Christus Jezus.’ Deze woorden zijn niet alleen een belofte, maar ook een uitnodiging om te leven in vertrouwen en vrijgevigheid.
De brief eindigt met een lofprijzing en een bemoediging. Paulus benadrukt dat het evangelie zelfs in het hart van het Romeinse Rijk, onder de lijfwacht van de keizer, krachtig doorwerkt. Hij laat de gemeente achter met een diepe wens: dat de genade en vreugde van Christus hun levens zullen vervullen. ‘Amen.’
