Geef toe, Croatia Airlines klinkt niet echt betrouwbaar in de oren. Tenminste, dat vond ik. Al meteen vanaf het moment dat ik die naam hoorde, bekroop mij een ietwat wantrouwend gevoel. Croatia Airlines. Tja, we moesten wel, als we ooit in Kroatië aan zouden willen komen.
Het wantrouwende gevoel klopte. De reis begon met een uur vertraging. Maar gelukkig wist de jeugd zich te vermaken met Facebook, Instagram, Snapchat en oh ja, een vleugje van contact met elkaar.
Toen we eindelijk eenmaal aan boord waren, werd het wantrouwende gevoel tot mijn grote schrik nog verder gevoed. Dat lag niet aan de stewardessen, zij glimlachten vriendelijk. Het lag ook niet aan de piloot, die deed keurig zijn werk. Het lag ook niet aan de stoelen of aan de medepassagiers. Het wantrouwende gevoel -mijn medereizigers raden het al- werd gevoed door een stel gore, groene olijven, die samen met een brok bejaarde kaas in een plastic bakje gemikt waren. Had ik voor dit ‘free food’ mijn broodje hagelslag thuis laten liggen?
Goed, het geeft niet. Niet klagen, maar dragen. Al resulteert dat soms in lege magen.
Het ergste komt nog. We stegen op. En we landden enige tijd later weer. Om vervolgens op te stijgen en te landen. Om daarna op te stijgen en weer te landen. Drie vluchten, een kilo kauwgom en een kilometer aan muzieknoten verder, waren we eindelijk op het juiste vliegveld geland. De langverwachte busrit van anderhalf uur kon beginnen.
Stop. Wacht. Ik moet je iets bekennen. Ik zit nu namelijk wel te klagen, maar als ik heel eerlijk ben, was het eigenlijk best een mooie en voorspoedige reis. Al helemaal als ik het vergelijk met die geloofsreis die ik aan het maken ben.
Tjonge, voordat mijn geloofsvliegtuig van de grond kwam! Ik had ongelooflijke vertraging. Sowieso had ik er al niet eens zo’n vertrouwen in van tevoren. En wat ik allemaal tot me nam, was ook niet echt bevorderend.
Voordat mijn geloofsvliegtuig van de grond kwam! Ik had ongelooflijke vertraging.
Maar dit alles vind ik het ergste nog niet. Het ergste vind ik dat de vlucht tot God niet rechtstreeks verloopt. Elke keer als ik eindelijk weer enige stijging bemerk, valt na korte tijd de daling weer in. Soms houdt die daling zó lang aan, dat het vliegtuig weer aan de grond verdaagt. Weg geloof. Weg ‘gevoel’. Weg alles.
En als het vliegtuig dan een keer een mooie hoogte bereikt, dan voel ik de weerstand. Dan slaat de turbulentie toe. Dan wordt het weer even heel spannend. Komen we ooit veilig op de Thuishaven aan?
Weet je, ik ben er laatst achter gekomen dat er eigenlijk maar één manier is om veilig aan te komen. En dat is door het stuur uit handen te geven. Het stuur is voor Jezus. Je vraagt: ‘En dan?’
Nou, dan zweef ik op de wind,
gedragen door Uw Geest
en de kracht van Uw liefde!
Dat wordt pas echt ‘een goede vlucht!’
