In deze lezing over Hooglied, neemt ds. Van der Toorn je mee in een zoektocht naar “de diepste liefde” die bezongen wordt in “het hoogste lied”. Hij opent met Efeze 5 om het kader te schetsen: het huwelijk is een geheimenis met het oog op Christus en de gemeente. “Het gaat dus niet óf over menselijke liefde, óf over hemelse liefde,” benadrukt hij, “maar over beide. Ze horen onlosmakelijk samen.”
De bruid in Hooglied spreekt vol verlangen: “Laat hij mij kussen met de kussen van zijn mond, want uw uitnemende liefde is beter dan wijn.” Ze mist haar geliefde. Ze verlangt naar zijn nabijheid, zijn geur, zijn stem. Dat diepe verlangen weerspiegelt het verlangen van een gelovige ziel naar Christus. Zijn Woord zijn “de kussen van zijn mond”, zegt Van der Toorn, en het avondmaal zelfs “de kussen die je kunt proeven”.
Tegelijk is de bruid onzeker: “Donker van huid ben ik.” Maar de bruidegom bevestigt haar schoonheid. Zo bevestigt Christus zijn liefde aan zijn kerk — niet ondanks onze gebrokenheid, maar in genade. Zijn liefde is eeuwig, veilig en zeker. En daarin mogen wij rusten, verlangen, groeien en liefhebben.
