Waarom ik niet bid?
Omdat ik het vergeet.
Omdat ik zoveel tijd op mijn smartphone doorbreng dat ik geen rustige momenten meer over heb tijdens mijn dag.
Omdat ik prioriteit geef aan het lezen van de Bijbel, en ik net doe alsof bidden niet zo belangrijk is.
Omdat het te zwaar of te moeilijk aanvoelt.
Omdat het rot voelt.
Omdat ik me schuldig voel.
Omdat ik het gevoel heb dat ik te veel en te lang gezondigd heb en ik God niet om hulp kan vragen als ik niet eerst berouw heb.
Omdat er vandaag geen gevoel is van verbondenheid of intimiteit.
Omdat ik niet wil.
Omdat ik niet weet wat ik moet zeggen.
Omdat ik alle tijd voor mijzelf nodig heb.
Omdat ik het prima zelf red en mezelf vertrouw.
Omdat mijn verzoeken naar God zo onbetekenend en dom lijken in het licht van iemand met een diagnose van kanker of die lijdt aan armoede of honger.
Omdat de ochtend niet mijn ideale gebedsmoment is om een ochtendgebed uit te spreken.
Omdat ik er op een later moment voor zal bidden, … wanneer dat dan ook mag zijn.
Omdat ik mezelf in zelfgenoegzaamheid in slaap heb gesust en ik ben vergeten dat het gebed een wonder is.
Omdat mijn ogen niet op de glorie van God zijn gericht. Ze zijn op mezelf gericht. Ze zijn gericht op mijn omstandigheden.
Uiteindelijk is dat de reden waarom ik niet bid. Dat zou zich in één van de bovenstaande excuses kunnen manifesteren, maar het komt allemaal neer op mijn egoïsme en gebrek aan bewustzijn van het karakter van God.
Ik moet bidden.
