De pixels dringen binnen. Ik zie de mannen lopen met een onzichtbaar groot kruis op hun rug. Genoemd “followers of the cross.” De man, gehuld in het donker, alleen zijn ogen zichtbaar dreigt met een pistool in zijn handen naar de camera. “Muslim blood shed under the hands of your religions is not cheap.” Hij schreeuwt het in de camera, hij schreeuwt het mij toe, hij schreeuwt het de christenen wereldwijd toe: “To the nation of the cross, we are now back again.”
De christenmannen knielen, knielen zoals ze vaak hebben geknield in nederigheid, heiligheid en aanbidding voor Christus. Hun knieën raken nog één keer deze aardse grond, voor Christus. De woorden raken. “The sea you have hidden Sheikh Osama Bin Laden’s body in, we swear to Allah we will mix it with your blood.” Een groep christenmannen knielt op het strand, een groep christenmannen knielt in de woestijn. Achter hen staat de dood. Een mes, een geweer. Hun oren horen de woorden even werkelijk als dat ik ze hoor: “You will not have safety even in your dreams, until you accept Islam.”
De wind waait langs de gezichten, strijders die vertellen dat ze nog terug kunnen. Terug naar het leven op de aarde, bekeren tot de islam. De zee ruist achter hun ruggen. Ze kunnen nog terug. Het is kiezen tussen daar waar de zee is en daar waar de zee niet meer zal zijn. Het oranje en zwarte gewaad om hun heen. Het kan nog worden ingewisseld, ze kunnen nog terug. Ze kunnen kiezen, tussen extreem, islamitisch donker of eeuwigdurend wit. De wind waait langs de gezichten, ze kunnen nog terug. Ze kiézen voor terug.
Terug naar Huis.
De zee wordt rood, gewaden wit. Hun adem stopt, de eeuwigheid begint. Ze knielen, vallen voor Zijn voeten neer. Zingen het lied van Overwinning.
Ze zijn terug.
Terug Thuis.
