‘Hoe zou hij geroken hebben?’ vraagt Leander Janse zich af, als hij het moment beschrijft waarop Jona door de vis op het droge wordt uitgespuugd. Na drie dagen in het donker, op de grens van leven en dood, ligt Jona op het strand. En dan gebeurt het: ‘Het woord van de Heere kwam voor de tweede keer tot Jona.’ God geeft hem een nieuwe kans.
De reis naar Nineve is lang, zo’n maand lopen. Tijd om na te denken. Jona gaat, dit keer wel. Zijn boodschap is kort en krachtig: ‘Nog veertig dagen en Nineve wordt ondersteboven gekeerd.’ Maar, legt Lander uit, het Hebreeuwse woord ‘hafak’ kan ook iets anders betekenen: kantelen, veranderen, bekeren. De dreiging draagt tegelijk ook hoop in zich. God wil genade geven.
‘De prediking is geen prediking als we Gods boodschap niet brengen.’ Leander maakt duidelijk dat ware verkondiging niet gaat om wat mensen graag willen horen, maar om wat waar is. Jona preekt geen zachte boodschap, maar roept op tot bekering en gerechtigheid. Zelfs voor een stad als Nineve is er nog tijd. De kern is helder: God wacht. Hij wil redden. Zelfs de meest verdorven stad krijgt nog veertig dagen.
