Het Hooglied schildert een geïdealiseerd beeld van een man en vrouw die verliefd zijn, of op zijn minst van een gelovige man en een gelovige vrouw die hun liefde voor elkaar in de context van het huwelijk zien als onderdeel van hun overgave aan God. Dit krijgt een diepere betekenis wanneer we deze relatie vergelijken met onze relatie met Jezus Christus. De Bijbel gebruikt het huwelijk herhaaldelijk als beeld om de liefdesrelatie tussen God en Zijn volk te beschrijven. Het verhaal van Adam en Eva in de hof van Eden is als de trailer voor een geweldige romance, die uitloopt op de voltrekking van het huwelijk van de Zoon van God met Zijn prachtige bruid, de kerk.
De Bijbel gebruikt het huwelijk herhaaldelijk als beeld voor de liefdesrelatie tussen God en Zijn volk. Het Hooglied is de soundtrack daarbij.
Het Hooglied is de soundtrack bij dat verhaal. De liefde daarin is niet alleen menselijk, maar ook goddelijk. Dit betekent niet dat we het boek moeten lezen als een allegorie waarin alles eigenlijk iets anders betekent, alsof het om een soort geheime code gaat. Het beroemdste voorbeeld van deze benadering is die van Cyrillus van Alexandrië, die (onder andere) beweerde dat de vergelijking in het Hooglied van de geliefde met ‘een bundeltje mirre dat tussen mijn [twee] borsten overnacht’ (Hooglied 1:13), verwijst naar ‘Christus in de ziel van de gelovige, die ligt tussen de twee grote geboden van het liefhebben van God en je naaste’. We moeten sympathie hebben voor predikers die het Hooglied op deze manier hebben gelezen, vooral voor Bernardus, die voor de kuise en misschien wat verbaasde monniken van Clairvaux maarliefst zesentachtig preken over dit boek heeft gehouden.
Het Hooglied is geen allegorie, maar het maakt deel uit van een groter mysterie – het geheim van de liefde van de Vader in Jezus Christus voor Zijn geliefde en prachtige bruid. Het lied gaat dus niet alleen over een man die van een vrouw houdt. Het gaat ook over de diepste liefde. Dat betekent dat er in dit verhaal een plaats is voor ons allemaal. Het beeld van de bruid staat in de Bijbel om ‘de onbevangen vreugde en tedere intimiteit van de gemeenschap tussen God en mensen te laten zien die de Zoon van God ons allen aanbiedt’ (Ray Ortlund). Een oude rabbijn, Rabbi Saadia, beschreef het Hooglied als ‘een slot waarvan de sleutel is zoekgeraakt’. Maar de sleutel is niet kwijt: de sleutel is de openbaring van Jezus Christus als de liefhebbende Echtgenoot van het volk van God!
Jezus wil Zijn liefde delen met ieder van ons, of we nu man of vrouw zijn, alleen of getrouwd. Door de genade van God ontdekken we dat Zijn naam een uitgegoten zalfolie is en Zijn kruis de aangename geur van de verlossing (Efeze 5:2). We zijn mooi gemaakt, maar we aarzelen omdat we weten dat ons leven donker is geworden door de zonde, inclusief alle ontregelde verlangens van onze gebroken seksualiteit. Gods bevestiging aan ons is het evangelie, dat verklaart dat Jezus ons heeft liefgehad en zichzelf voor ons heeft overgegeven (Efeze 5:25). Deze liefdesgeschiedenis is de ultieme werkelijkheid.
Laten wij Uw uitnemende liefde in herinnering roepen.
Jezus wil het verlangen van onze ziel bevredigen om intiem om te gaan met de levende God. De Heiland die zelf ‘geheel en al begeerlijk’ is (Hooglied 5:16), wil ons mooier maken dan wij ons ooit kunnen voorstellen. Met dit doel voor ogen is Hij heengegaan om een plaats gereed te maken waarheen Hij ons tot zich wil nemen, om voor altijd bij Hem te zijn.
Terwijl we verlangen naar Zijn aanwezigheid – met een verlangen naar liefde dat de Heilige Geest aanwakkert tot een hevig verlangen – vertellen we aan iedereen dat we Hem die wij willen, hebben gevonden, degene die ons liefheeft meer dan wie ook. Net als de geliefde vrouw in het Hooglied, stemmen we in met het volk van God dat zich verheugt in Zijn eeuwige liefde: ‘Laten wij ons verheugen en ons in U verblijden, laten wij Uw uitnemende liefde in herinnering roepen’ (1:4).
Lees meer in: Voor eeuwig verbonden
