Ik keek naar mijn vriend aan de overkant van de tafel en speelde zijn woorden nog eens af in mijn hoofd. ‘Ik vind het gewoon niet leuk om tijd met je door te brengen.’
Ik heb nooit geweten dat een hart zo plotseling kon breken, zo abrupt – door slechts één zin. Ik was wanhopig op zoek naar iets om de scherpte van die paar woorden te verzachten. Ik kon er maar vier opbrengen: ‘Breng me naar huis.’ Terwijl we terug reden, waren mijn gedachten net zo wazig als de bomen die voorbij schoten. Hoe kan een relatie van drie jaar nu eindigen in drie minuten?
De term ‘gebroken hart’ wordt in onze samenleving zo veel gebruikt dat het bijna romantisch klinkt. Op deze momenten leerde ik echter hoe vreselijk onromantisch het is – de soort verscheurende gebrokenheid die alle aandacht opeist, de soort pijn die je niet meer loslaat.
De diepe pijn kan net zo isolerend aanvoelen als een gevangeniscel.
Een gebroken hart kan een vrouw zijn die het telefoontje van haar dokter krijgt dat ze een miskraam heeft gehad. Het is het kind dat te horen krijgt dat zijn vader kanker heeft. Het kunnen verbroken relaties zijn, slopende depressies, dromen die sterven en afbrokkelen in onze handen.
Ik liep de kerk binnen op de dag nadat mijn hart brak. Gebroken, zere harten vullen de kerkbanken in elk van onze kerken elke zondag. Hoewel ik omgeven was door een gemeenschap, voelde de pijn nog steeds intens persoonlijk. ‘Het hart kent zijn eigen bitterheid’ (Spreuken 14:10). De diepe pijn kan net zo isolerend aanvoelen als een gevangeniscel. De vijand wil niets liever dan de gelovigen in die pijncel opsluiten en ons vasthouden in een isolement. Maar God wil het tegenovergestelde. Hier zijn drie dingen om te onthouden als je in de verleiding komt om op zondagochtend met een gebroken hart thuis te blijven.
Gebroken harten zijn open harten
‘Er zijn veel soorten gebroken harten en Christus is goed in het genezen van hen allen.’ – Charles Spurgeon
Stel dat je hartfalen hebt en een zeer riskante openhartoperatie nodig hebt. In het ziekenhuis zijn er verschillende artsen die beweren dat ze deze operatie vakkundig kunnen uitvoeren, maar slechts één heeft een vlekkeloze staat van dienst – nooit is er iets misgegaan met zijn ingrepen. Alles wat hij doet is perfect. Zou je dan een arts met minder ervaring kiezen of met een slechtere staat van dienst? Nee, tenminste, niet als je waarde hecht aan je leven.
Een gebroken hart is een open hart. En een open hart is kwetsbaar.
God is de enige Arts die een gebroken hart volledig kan genezen en Hij heeft nooit gefaald in Zijn vermogen om te genezen. Sarai, David en Hosea leden allemaal aan een gebroken hart om verschillende redenen – een onvruchtbare baarmoeder, een beschamend spoor van zonde en onbeantwoorde liefde – en God genas hen allen. Een gebroken hart is een open hart. En een open hart is kwetsbaar. Laat Hem je toevlucht zijn in deze tijd van kwetsbaarheid. Laat Hem je vullen met Zijn genezing door het zingen, bidden en onderwijzen van je kerkelijke familie.
Pijn is persoonlijk, genezing is gemeenschappelijk
Heb je ooit een goede vriend gehad die door veel pijn ging en het je niet vertelde? Het is pijnlijk wanneer je er dan uiteindelijk achter komt. Het is pijnlijk om minstens twee redenen:
(1) het doet je pijn dat ze pijn hebben, en
(2) het doet pijn dat je niet in vertrouwen werd genomen om hun lasten samen met hen te dragen.
Als gelovigen zijn we geroepen om elkaars lasten te dragen (Galaten 6:2). Niemand beweert dat één man meer kan tillen dan tien mannen samen. Waarom negeren we dan vaak de handen die zich uitstrekken om ons te helpen onze lasten te dragen en proberen we het gewicht alleen te dragen? Misschien dragen we altijd het zwaarste deel, maar bemoediging en steun van broeders en zusters zal de last aanzienlijk verlichten. Bestrijd pijn met hartelijk zingen, eenzaamheid met gemeenschap, en ontmoediging met de bediening van Gods woord.
Omring jezelf met Gods volk en je zult zien dat er voor genezing wel degelijk een dorp nodig is – en dat het dorp er sterker voor staat. We moeten de felle pijn bestrijden met vastberaden aanbidding van de Vader, naast broers en zussen die met ons en voor ons kunnen bidden.
Aanbidding schept perspectief
Richt uw oog nu op Jezus,
Zijn blik is zo zorgzaam en goed,
En wat hier op aarde belangrijk is,
Het verbleekt bij Zijn Godd’lijke gloed.
Hoewel lijden nooit klein is, is God altijd groter. Aanbidding richt onze geest weer op Gods grootheid en plaatst onze pijn op haar rechtmatige plaats – onder de heerschappij van een reeds zegevierende Vader.
We vinden vreugde in de wetenschap dat Christus heerlijker is dan wij ooit zouden kunnen bedenken.
Hoe vreemd het ook kan voelen op dit moment, hef je handen op in aanbidding en herinner je dat de overwinning al is behaald. Herinner je dat de God Die je leven in de palm van Zijn sterke hand houdt, de overwinningsmars leidt. ‘Hij zal u niet loslaten en u niet verlaten’ (Deuteronomium 31:6).
Als we op de top van de berg van aanbidding staan, zijn we ons plotseling bewust van onze kleinheid. En dat is helemaal niet kwetsend voor ons. We vinden juist vreugde in de wetenschap dat Christus heerlijker is dan wij ooit zouden kunnen bedenken. En dat Hij glorieus de controle heeft over alle dingen, inclusief elke centimeter of seconde van onze pijn. Niets kan je aanraken, behalve datgene wat zorgvuldig door Zijn liefdevolle vingers is gefilterd.
Laat oprechte aanbidding je herinneren aan Zijn grote liefde en absolute soevereiniteit. Laat deze herinneringen genezing brengen in je gebroken hart. Aanbidding is zelfs balsem voor de allerdiepste wonden.
